REITA

(-tta, -ttr), v.

1) to excite, irritate (r. e-n);

2) refl., reitist á e-t or á um e-t, it comes to a thing; mun á bardaga r., there will be a fight; reitist af um e-t, it falls off, drops (þá reitist ekki af um talit við hann).

* * *

t, qs. vreita, [akin to ríta; Germ. reissen, reizen; Swed. reta]:—to scratch, prop. to irritate, stir up, excite one’s anger, Fs. 46; reita forlögin, Al. 55; reita þinn skapara, N. G. L. ii. 416; r. Guðs reiði, Stj. 54, 449; r. hug e-s, Barl. 96, 114; hví hefir þú reitta Philisteos í mót oss, Stj. 414: to charm, sú er mik reitir, Gísl. (in a verse).

II. reflex. reitask or rætask; reitisk á um e-t, to be stirred up; mun á bardaga reitask, will there be a fight? Fms. x. 392; reittisk á um tal ok kossa, iii. 144; reittisk þá á um vist hans, then he was well seen there, vii. 112; þá reittisk ekki af (á) um talit, the conversation dropped, Glúm. 336; mun þá skjótt á rætask um gleði manna, Fms. vii. 119; þat tal þótti Agli gott ok rættisk af vel, Eg. 686; mál-reitinn.